Ali Kazma izleyiciyi Arter'deki solosu Zamancı'da nereye götürüyor? Bir çeşit ad absurdum? Filmciliğin zirvesindeki tekrar'a? Tekrarın ritüelinden alınan zevke? Bir tür müzik hazzı'na?
Özellikle, inatla kendi mitolojisinden bahsetmek, durmadan onu gündeme getirmek; Semiha Berksoy’un fantastik otoportrelerinde, ‘anne ve çocuk’larında, kendi kendisini bir değişim-dönüşüm-başkalaşımın kahramanı (bazen de bir maske) olarak sunduğu işlerinde zamanı, trendleri, sade suya ruhbilimi, teatralliği aşan bir şey.
