Dionysos’un memleketinde bir film festivali düzenleyince izleyicilerin de sinemacıların da hazdan haza sürüklenmesi kaçınılmaz. 2-12 Kasım tarihlerin arasında g... devamı...
Erken Cumhuriyet döneminde ve hatta geç Osmanlı'da Fatih, Aksaray gibi geleneksel İstanbul mahallelerinin yerine mimarisi ve sakinleriyle batılılaşma/modernleşm... devamı...
Toni Erdmann Hakkında Gülme Felsefesi Üzerinden Bir Değerlendirme...
Henri Bergson, "Gülme" adlı kitabında gülmeyi Aristotelesçi bir titizlikle sınıflandırır. ... devamı...
Parlak, temiz, beyaz bir kabus gibi üzerimize çöken Happy End, Michael Haneke’nin başta Bilinmeyen Kod ve Saklı olmak üzere filmlerinden bir kolajı andı... devamı...
Dikkat spoiler içerir!
Cannes- Alarmı andıran, gerilim yaratan, tekinsiz bir nota dizisiyle başlıyor, Andrey Zvyagintsev’in Sevgisiz’i. Sevgisiz, bir o... devamı...
Meltem Cumbul'un T.O.Y İstanbul'da sahneye koyduğu “Blu”, kadınla erkek arasındaki ilişkileri mercek altına alıyor. Mavimsi melankolik bir alacakaranlıkta beş ... devamı...
Hayvanın temsiline dair düşünmelerim, Ömer Uluç resmiyle olur aslına bakarsanız. Onun John Berger’ın deyişiyle hayvanın ruhunun yanına geçip, oradan bakması şaş... devamı...
Erkek sinemacılar hep aynı öyküleri hep aynı tarzda çekmekten sıkılmadıkları gibi erkek eleştirmenler onları hep aynı tarzda övmekten vazgeçmiyor… En azından Ba... devamı...
Bir Sergi 2 Görüş bölümümüzde iki eleştiri yazısını Fırat Arapoğlu ve Wenda Koyuncu, Güneş Terkol'un Krank Art Gallery solosu Dünyadan Bir Işık Geçti: Hey Bek... devamı...
Ionesco'nun ilk oyunu Kel Şarkıcı, “anti- oyun” olarak tanıtıldığı Mayıs 1950'de ilgisizlikle karşılandı. Paris'te Theatre des Noctambules'te sahnelenmişti ve s... devamı...
