81 yaşındaki pop art sanatçısı Ed Ruscha ve hem müzik hem de görsel sanatlar alanında çalışan oğlu Eddie Ruscha’nın Artnet’e birlikte verdiği röportaj okurlarımıza Babalar Günü hediyemiz!
Sanat ilişkinizde nasıl bir rol oynuyor?
Ed Ruscha: Öfkeden doğan müzik ya da sanat gibi nosyonları paylaşıyoruz, karanlık taraftan sanat ve hatta biraz aptal, komik ve ümitsiz sanat…
Eddie Ruscha: Sanat daima orada bir yerde. Kaçış yok. Kaçmadık da değil, ama imkansız. Kafeye bile gittiğimizde duvarda asılı olan resimleri konuşmadan duramıyoruz.
Sanata temel olarak yaklaşımınızın farklı olduğunu söyleyebilir misiniz?
Ed Ruscha: Onun müzik kulağı var, benim yok. Sörf yapıyor, kesinlikle sanat. Ben yapamıyorum. Yemek pişirebiliyor. Ben yapamıyorum.
Eddie Ruscha: İki çift farklı göze sahip olduğumuz gibi, kafalarımız da farklı. Buna rağmen, birbirimizle kendi ilgi alanlarımıza dair konuşmaktan keyif alıyoruz.
Birlikte yapmaktan hoşlandığınız sanatla ilgili şeyler var mı?
Ed Ruscha: Eddie beni “1996” adlı dille oynayan bir karikatür serisi ile tanıştırdı. Mesela “Oldukça Kişisel” yerine “Odukcha Kshisel” diyordu. Birbirimizle yıllarca o şekilde konuştuk.
Eddie Ruscha: New Yorker karikatürlerinin boş balonlarını aklımıza gelen en saçma şekilde doldurmak. Çöle gidip çiçekleri sulamak. Üst üste binen radyo kanallarını ya da çekmeyen TV kanallarını izlemek.
Peki ya fikir paylaşmak? Birbirinizden neler öğrendiniz?
Ed Ruscha: Sanırım birbirimize absürtlüğün ve paradoksun insan doğasının merkezinde olduğunu öğrettik.
Eddie Ruscha: Yaptığıma inanmayı babamdan öğrendim sanırım. Teknik açıdansa tuval kurmayı ve germeyi, boya karıştırmayı ve havalı silahları temizlemeyi…
Gelecek yıllarda sanatınızın ne şekilde gelişmesini istersiniz?
Eddie Ruscha: Asla “Bunu çözdüm” dememeyi umarak…
Ed Ruscha: İşte benim oğlum. Beni çok iyi tanıyor, cümlelerimi bitirebiliyor, resimlerimi bile… Ben fena değilim, fakat pek çok konuda oğlum en iyisi bilir.